Bir gün, kariyer dolandırıcılığımın başlangıcında, hastanın bana söylediği bir kelimeyi neredeyse aldım. Neredeyse.
Onu açıkça bir gün olarak hayal edebiliyorum, şimdi iki arkadaşla harap bir restoranda otururken. Ateşli ifadesi ile eşleşen yüksek belli, yüksek belli kıyafetler içinde ağır bir kadın olan potansiyel hastamıza bakarken ucuz parfüm, yağlı yiyecek ve kafamdaki saç kokusu başımın üzerinde yüzüyordu.
Restoranın yönetimi, kadın üzgün ve sakinleşmeyi reddetti çünkü 911 çağırdı. Restoran müdürüne kızgın olan arkadaşları pek yardımcı olmadı, ancak sonunda arkadaşlarının normalden daha kızgın olduğunu kabul etti. PD sakinleşmezse onu restorandan çıkarmaya hazırdı.
Onunla konuşmaya çalışırken nabzını alıp ilk tıbbi muayenemi yaparken yüzüme düştü. Kim olduğunu merak ettim. Ne yaptığımı merak ettim. Ve seçilen diğer isimlerden bazıları bana geçti.
Yüzüme giren intihar gözler ve yatıştırıcı nefesleriyle intiharım. Öfkem hızla yükseldi. Bu sözlerin boğazımın arkasından geldiğini hissettim ve tonum hızla değişmek üzereydi.
Ancak o zaman sağlık görevlisi ortağım “Blood Sugar 45” in sesiyle hayatta kaldım.
Diyabetik olduğunuzda ve insülin şokuna gittiğinizde, kan şekeri seviyeniz 45 olduğundan, genellikle bunu fark etmezsiniz! Henüz hissetmediyseniz, iyi hissetmeyeceksiniz. Ve sık sık iyi değilsin.
Bu kişisel değil.
Kötü sözlerimi yuttum ve tatlı zevkimin tadını çıkardım ve bundan sonra yaşadığım suçu asla unutmadım.
Hiç kimsenin hikayesini bilmiyoruz
Bu önemli deneyimi hayatımın tüm yönlerine çevirmeye çalıştım ve birçok durumda “Bu kişi değil.” Doğru, bazen zor olabilir, özellikle de görünüyor kişisel – birisi bizi trafikte durdurduğunda veya burunlarımızdan bir otoparkı çaldığında veya sözlerimize hakaret ettiğinde.
Benim için kilit unsurlardan biri kişisel eşyaları hatırlamak değil, onu tanımaktır Kafaka birinin hikayesini gerçekten anlayamıyorum. Nereden geldiler, kim oldukları, deneyimleri, içsel hisleri, etraflarındaki insanlar veya yaşam olayları ile nasıl karşı karşıya oldukları. En iyi arkadaşım değil, kız kardeşim bile.
Kimsenin hikayesini bilmediğimi itiraf edebildiğimde, diğerlerinden ve davranışlarından daha az yargılarım. Birini tam olarak tanıtamayacağımı veya fiilen eylemlerini gizleyemediğimi fark ettiğimde, suç insanlardan daha az.
Yanıt vermeden önce duraklat
Şahsen kırılmaktan nasıl kaçınabiliriz? Birisi bize “hata verirse” durabiliriz. İsterseniz on’a kadar sayın. Tenn bir nefes alın. On derin nefes al. Arka dönüp izleyebilir misin? Kendinize karşı sabırlı olun. Bu, reaksiyona tepki verme alışkanlığını geri kazanmak için bazı uygulamaları yeniden başlatabilir. Egzersize başladığınızda kesinlikle yaşayacaksınız.
Empati uygulayın
Bu duraklamada, hızlı bir şekilde yanıt vermeye çalışırken, şeyleri kişiselleştirme alışkanlığını başka bir seviyeye taşıma fırsatına sahip olabiliriz. Belki sempati duyabiliriz. “Sebepini merak ediyorum?” Sorusuyla başlayabiliriz. Bu acil durum çağrısından birkaç yıl önce tıbbi bir acil durum yerinde bunun makul bir soru olduğunu öğrendim.
Aslında, her durumda makul bir sorudur. Yalınce “Sebepini merak ediyorum?” – Buldum. Belirli davranışları tolere edersek de etmesek de, bu soru düşüncenin gücünü empati enerjisiyle değiştirir. Dünyayı gözlemlerken biraz empati yapmak başlamak için harika bir yerdir. Ve sonra, bir yanlış anlaşılma olduğunda birileri için üzüldüğümüzde, bunun ne kadar önemli olabileceğinin farkındayız.
Gözlerini ters çevir
Tepkinizin başka birine nasıl göründüğünü gördüğünüzde, bireysel bir şeyiniz olmadığını biliyorsunuz.
Birisine kızgın olduğunuzda, öfkenizi hissedin; ve sonra sakinleştiğinizde kendinize “İçimdeki öfke duygusu nedir? Kıymetsiz mi? Korku mu? Korkabilir miyim? onun? “
Belki de başkasına iletmeniz gerekmez. Bunu elde ettiğinizde, ötekine karşı öfkenizin nasıl azaldığını veya hatta tamamen kaybolduğunu görün.
Her zaman ileri git
Bugün mutlu bir şekilde dünyanın merkezinde duruyordum, bu benim normum değil. Bugün bir lisede ilk sınıf öğrencisiydim. Kahkahalarla dolu, çığlık atan, koşan, zıplayan ve dışarı çıkan bir dünyada renkli küçük bir fırtına idi. Bu telaşlı dünyada gözlemlediğim şey, herkes için açık bir kaos olması. Bir şeyler olur, kazalar olur, kafalar yorulur, duygular acıtır ve ayak parmakları basar. Ve sonra devam ediyorlar. Acele.
İlk sınıf öğrencileri şeyleri kişisel olarak almama konusunda gerçekten çok iyi, şaşırdım. Böyle bir şey için zamanları yok. Şimdiki zaman onları daima ileriye götürüyor.
İki küçük kızın arkadaşlıklarındaki uzun bir selden sonra nasıl ayrıldıklarını gördüm ve el sıkıştım. Kendi kendime gülümsedim.
Onlardan çok şey öğrenebiliriz.
